Rotterdam, 25 januarij 1868
Om van tijd tot tijd de voornaamste & voor mij belangrijkste herinneringen te bewaren heb ik dit boek van blanko papier laten vervaardigen. Het is mij als vliegt de tijd veel sneller heen als voorheen, als wisselen omstandigheden zich in verschillende nuances.
— Lief en Leed.—
Van het eerste heb gelukkig meer ervaring dan van het laatste, doch is het mij niet bekend wanneer de schaal die zich tot vreugde en voorspoed helde, kan keeren.
En of ik nu wenschte dit boek reeds beschreven, nu te lezen. Nee. — ’t Is mij liever, met den voortspoedenden tijd mijn lot achtereenvolgens te leeren, dan ontijdig bezwaren te vernemen welke altijd “tijds genoeg” aankomen. —
Hiermede heb een soort van inleiding en kan er zoover de belangrijkste punten van wat achter mij ligt er in een kort resumé op laten volgen.
— Wanneer ik mij van dingen van “over eenige jaren” iets voor den Geest terug wil roepen begin met “in 1859 ging ik naar Schotland.” — Het jaar bij uitnemendheid. Bij elke volgend neemt dit in mijn verbeelding meer in glans toe. — ’t Was toch voor het eerst dat ik op reis was alléén in een vreemd land. — Onder menschen welke ik op zijn best kende. — Bergen van eenige betekenis had ik nimmer gezien & van reisavonturen welke hier zou vinden had toen nog geen begrip. —
Ja, het was of mijn Geest een nieuw leven ondervond toen ik daar in die Hooglanden midden in de Schoone & Grootsche dreven Gods heerlijke schepping bewonderde, toen ik daar met mijn beide reisgenooten, Schotten van mijn eigen leeftijd die ik voor dien tijd niet kende, in volle vrijheid ronddoolde. Het was een heerlijke tijd.
— Ik was toen zestien jaar en had op mijn wijs (?) reeds zorg gehad: teleurstelling van zich noemende vrienden, achterstelling op ’t kantoor bij P. v Vt om plaats te maken voor neefjes protégés. Kortom een jongensverdriet. — In Schotland kon ik het vergeten wanneer wij ons gereed maakten een voetreis door de bergen te aanvaarden, waarvan al de bijzonderheden in een “Journaal” heb geboekstaafd & waarvan de lezing mij nog dikwijls een genoeglijk ogenblik bezorgde. —
De jongste van hen, Robert Bryson, is kort daarna naar Geneve vertrokken & verleden jaar aldaar getrouwd. —
Geen opmerkingen:
Een reactie posten